آبخورگ ما

انگشت اشاره ام ،سمتش را نشانه میرود

گرچه میدانم انگشت اشاره ام

مثل علامت چراغ قرمزی است

که بی قانونی

مفهوم درنگ را

برای کارکردش از رونق انداخته باشد

من از انگشت اشاره ام

نسبت به رنگ دستانی حرف میزنم

که سالهاست

برای سپید بختی خانواده اش سیاه می پوشد

هر روز جرعه جرعه سختی

در محضر آنانی که مثل آب خوردن ،نان نامشروع می خورند

وهر شب تسری سرمه ی رنج به تمام صورت

امروز چقدر به صورت مرد معدنچی خیره شدم

به دستانش

به رنگ بی رنگ عدالت

و کفه های  ناموزون میزان

آه آنچه گسترده شده بیداد است

اما نه ...نه ...نه...

بگذار هنوز پایبند به امیدها باشم

به ضرب المثل ها

شاید هنوز زمستان نرفته است

که نمی توان ثابت کرد سیاهی به زغال برمی گردد

من همیشه از پرده ها متنفر بوده ام

واز دستهایی که پشت شان تمرین خیمه شب بازی میکنند

امروز چقدربه دستان مرد معدنچی خیره شدم ،به صورتش ...

بی شک کثیف ترین دستها از آن پول شوهاست .

مریم عابدین زاده...یادداشت یکشنبه 21 تیر